Kürd’ler ortadoğu'da ötekileştirilen toplumların başında gelir. Bu bağlamda “Ümmetin yetimleri” olarak anılması kendileri için söylenebilecek en doğru tabirdir. Sürekli değer üreten ancak ürettiği değere patent olamayan Kürd Toplumundan gayri farklı bir milleti bölgede bulamazsınız. Bölgede yapay ulus devletlerin inşa süreci Kürd’leri dahada ötekileştirdi. Geleneklerine sıkı sıkıya bağlı dindar bir toplum olmaları, ulusal ölçekte örgütlü bir toplum olma niyetlerinin olmayışı, kendilerini diğer Müslüman toplumlar içerisinde ifade etmekten bir beis görmemeleri ve uluslaşmaya geç başlamanın verdiği dezavantajla, Kürd’leri bölge halklarının en silik toplumu olma konumuna getirdi. Fakat en acısı, Kürd Toplumu ve siyasetinin, kendi doğal mecrasında gelişmesine müsaade edilmemiş olmasıdır.

Gerek bölge gerekse küresel aktörler, Kürd’leri hep kendi stratejik çıkarları doğrultusunda düşmanı için aktive etti. Bölgede üzerinde aleyhte ittifak edilen toplumların başında kürd’ler gelir. Çünkü Kürdistan coğrafyası sınır aşan bir mahiyet arz eder. Dolayısıyla bölgede aleyhinde ittifak edilmesi stratejik bir realite.

Kürd’lerin ulusal talepleri bulundukları sınır aşan coğrafya itibarı ile düşman sayısını çoğaltmaktadır. Mamafih bölge devletleri;  iyi Kürd/ kötü Kürd paradigmasını, yanımdaki Kürd/karşımdaki Kürd denklemi üzerinde inşa etti. Buda Kürd’ler de dost düşman algısının hormonal gelişmesine yol açtı. Yani özetlemek gerekirse Kürd Toplumunda dost/düşman algısı anormal bir seyir izledi. Bu doğrultuda Kürd Örgütlerinin düşman algısı dıştan çok içe dönüktür. Kürd’lerin âli menfaatlerinden ziyade kendilerine yüklenen tahmili algıdan ötürü, düşman hep içerde aranmıştır. Bu da Kürd’ler için olması gereken çabanın, Kürd’ler aleyhine işlemesine, kendilerini hormonal olarak domine edenlere hizmetten öteye geçmemiştir.

Kürd’ler üzerinde siyaset yapan guruplar bulundukları ülkelerin rejimleri ile sıkı fıkı ilişkiler içerisinde yer almıştır. Anca bu ilişkiler iki cenahlı ilişkisinde ziyade, amir memur hiyerarşisi olarak okumak gerekir. Yani bu örgütlerin hareki noktalarını o rejimler belirledi. Yani davaya hizmet değil davanın normal mecrasında gelişmesine sekte vurmak babında bu teşekküller oluşturuldu.

Kürd örgütler, özelliklede sol tandanslı Kürd Örgütler, Kürd davasını kendi siyasi ideolojilerine bir payanda olarak gördü. Fikriyatları Kürd’lüğe hizmetten çok, Kürd’lüğü kendi fikriyatlarına aracı olarak kullandılar. Bu da Kürd Coğrafyasında her ülkenin kendi Kürd’ünü oluşturmasına sebebiyet verdi. Dolayısıyla bu hareketler, şartlandırılmış ideolojilerinden ötürü Kürd olduklarını hatırladılar, yoksa Kürd’lükleri için ideolojik bir yapılanmaya gitmeleri söz konusu hiçbir zaman olmadı. Bundan ötürü kimliklerini ideolojilerine kurban ettiler/ediyorlar.

Toplumun kahir ekseriyeti, Kürd Sol Örgütlerinin, ‘tüm ideolojik çabamız Kürdistan içindir’ söyleminde şüphe içerisinden olduklarını biliyoruz. Toplumsal algılarında ‘Davamız için Kürdistan bir araçtır’ fikriyatına kanaat getirdiklerini yakinen müşahede ediyoruz. Hülasa, Kürd Halkı, Sol Örgütlerin; Kürd’lük üzerinde mevzi kazanmanın gayreti içerisinden olduklarını, aksi halde halktan ideolojik yakınlık göremeyeceklerini bildiklerini biliyor olmanın feraseti içerisindedirler. Ancak bunu sesli dile getirmenin, kendileri için tehdit olması ve bu menem bir eleştirinin Kürd davasına zarar vereceği endişesi ile sukut etmeyi tercih etmektedirler.

Hasan Şerefoğlu- Fikir Zemini