Mücadele sürüyor: En son olarak Almanya'da da Türklerin Ermenilere geçen asrın başlarında bir soykırım uyguladığını “tescil” eden bir oturum yapıldı ve Türkiye (Türkler) mahkûm edildi. Karâra karşı Türkiye'den sert tepkiler geldi; gelmeye de devam ediyor. Bunun çeşitli sebepleri var. Almanya sayısı 3 milyonu bulan Türkün yaşadığı ekonomik olarak Türkiye ile sıkı bağlara sâhip bir memleket. Diğer taraftan; eğer böyle bir “soykırım” yaşandıysa, o devirde; yâni I.Genel Savaş içinde Osmanlı ile ittifâk etmiş Almanya'daki iktidârın dahli de birinci dereceden ikrâr edilmiş olacaktır. Artık Almanya'ya, Ermeni soykırımının, II.Genel Savaş içinde Yahudilere karşı uyguladığı ve soykırımın “nesnel” ölçütlerini veren “hakikî” ve “eşsiz” soykırımın bir provası olduğu da söylenebilecektir. Ama Alman parlamentosunun bunu da göze aldığı anlaşılıyor. On senelerdir bu insanlık suçunu tek başına omuzlamaktansa, bir ortak bularak yükünü hafifletmek istediği ortada.

Sürecin esas nâzik noktası Türkiye'yi suçlayan bu metni kaleme alanların, “entegrasyon” başarısı sağlayarak Alman parlamentosuna girmeye başaran Türk kökenli parlamenterler olmasıdır. Dünyâ kamuoyunun hâkim siyâsal kültüründe “entegrasyon” ve “asimilasyon” kavramları arasında tuhaf bir dans hüküm sürüyor. Eğer egemen ve güçlü iseniz, yabancılardan “kibarca” entegrasyon talep etme hakkınız oluyor. Eğer değilseniz, yaptığınız her şey “asimilasyon” suçlamasıyla yüz yüze getiriyor sizi.

Ama bence en mühim husus; daha derindeki dinsel-kültürel farklılıklarda yatıyor. Eğer bu farklılıklar dikkate alınıp gerekli sonuçlar çıkarılmazsa, bu tarz mahkûmiyetlerin Türkleri “adam etmesi”, “nedâmet getirmesini” beklemek imkânsızlaşıyor. Daha açık söyleyelim; bu tarz mahkûmiyetler devam ederse Türklerin tepkisi daha da keskinleşecek ve tutalım ki bütün kanıtlar aleyhinde de olsa, hattâ “öldürseniz de” Türkler bu mahkûmiyeti kabul etmeyeceklerdir.

Târih ile “yüzleşmek” ve yaşanmış trajik olayların yeni nesillerce “sâhiplenilmesi” aslında Hristiyan kültür ve inancının seküler karşılığıdır. Hristiyanlar için bu “ilk günaha” ve daha sonra da “İsa'nın acısına” bütün insanlık nesillerini ortak etmeyi amaçlıyordu. Modern dünyâda bu dürtü sekülerleşti. İlk günahın yerini “târihsel günahlar”; İsa'nın acısının yerini ise “târihsel acılar” aldı. Kiliselerde papazların aracılık yaptığı “günah çıkarma" seanslarının yerini; entelektüellerin veya parlamentoların aracılık ettiği daha dünyevî seans çağrıları aldı. Haydi bir fantezi geliştirelim: Diyelim ki Alman parlamentosundaki oylama gününde Türkiye ve Ermenistan'dan gelen parlamenterler de katılsaydı ve bizimkiler Ermeni parlamenterlerden doyum tokum “özür dileseler”, seansın aracılığını yapan Alman parlamenterler; bu “çocukça” teatral manzarayı avuçları patlayıncaya kadar alkışlarlardı.

Şu tuhaflığa da dikkat çekelim: Modern hukuk suçların kişiselliğine inanır. Yâni, eğer doğrudan ve dolaylı bir katılım ispatlanamazsa, hiç kimseye başkasının suçu yüklenemez. Bugün yaşayan Türklerin, artık çoktan toprak olmuş dedelerine isnad edilen bir suç ile suçlanması modern hukuk mantığına da sığmaz. Türklerin inanç kodlarında ise bunun zâten bir karşılığı yoktur. İslâmiyet, “günahları” şahsîleştirir. Teolojik düzeyde “günah çıkarmak” ile “tövbe etmek” özünde çok farklı olan iki pratiktir. İlki aracılı ve dışavurumcu iken; diğeri aracısız ve içevurumcudur. Tövbe kültürünün kodlarıyla sosyalleşen bir kültürün insanlarına günah çıkarma disiplini kazandırmak deveyi iğne deliğinden geçirmek kadar imkânsızdır. Entegre olmuş Alman parlamenterlerin hiç değilse bu kadarını bilmeleri ve hatırlamaları gerekirdi.

{ Süleyman Seyfi Öğün - Yeni Şafak }